Ukkie Tour was GREAT!!!!

Het is vandaag een week geleden dat we speelden in de prachtige St. Paul's Church aan Covent Garden in Londen. Een fantastische kerk want je proefde de eeuwen geschiedenis bij iedere inademing en voelde de tijd heel even stil staan. En wie goed luisterde hoorde achter in de kerk het gemompel van acteurs uit de vele theaters rondom Covent Garden. Een historische plek in Londen waar wij een week geleden onze muziek mochten spelen.

We kijken terug op een mooie tour met heel veel verschillende ervaringen. Muzikaal natuurlijk! Maar ook het reizen was een belevenis: de bus, de trein, de metro, de dubbeldekker, de wandeling en de hop-on hop off. Net als ons concertprogramma was het een mozaiek aan kleuren. Van het toch een beetje afstandelijke British Clarinet Ensemble tot het East Anglian Single Reed Choir met tea, coffee and cake zijn we ondergedompeld in de Britse wereld.

De aftrap van onze Britse "Spelen" was in Hitchin met de repetitie en het concertje samen met het BCE in het privé schooltje. Toch indrukwekkend met zoveel bassen en contrabassen en fijn dat Susan, Steven en collega contrabassist met ons mee wilden spelen!

Play Day klinkt als Speel Dag en dat was het ook voor ons allemaal. De kinderen speelden in de gangen en wij toeterden door het geboden repertoire. De combinatie Variaties en Haendel roept vanaf nu zeker herinneringen op en dat terwijl variatie een belangrijk element is in muziek en Haendel een geweldige componist. It's not our cup of tea maar we hebben die dag wel even mogen proeven aan hun cup of tea en dat is voor beide orkesten leerzaam. (wellicht kunnen de Sicilianen ook eens naar het BCE)

Tjonge, wat was het mooi in Londen en vooral wat was het koud en guur! Wij hebben Londen gezien zoals het er meestal uit ziet terwijl je ook de pech kunt hebben dat de zon schijnt en dat is voor Londenaren een grote uitzondering. Jazeker, er had zelfs nog wel wat mist bij gekund zodat alle foto's dezelfde sfeer zouden krijgen. Maar ik vond het geweldig om on en off te hoppen op de bus en heb genoten van deze vrije dag. En er zijn toch mooie foto's gemaakt!

Gelukkig was de dinsdag wel zonnig zodat we in de tuin van de St. Pauls's konden lunchen en de groepsfoto konden maken zonder en met de Ukkies. Want ja als de reis de naam Ukkie Tour krijgt dan moeten er ook kindertjes mee. Of was het misschien andersom?

Met kinderen en baby's reizen is normaal al een hele tour. Maar ook nog in het keurslijf van een concert tour is dat pas een echte opgave! Vanaf deze plek een "hip hip hooray" voor de ouders maar vooral de kids die het soms jammer leken te vinden dat hun vader en/of moeder mee waren!

Er zat een natuurlijk crescendo in deze tour en die eindigde in een groot sforzando tijdens ons concert in het Crampford Theatre in Chelmsford. Een zaal vol met enthousiast publiek dat ons programma zeer waardeerde. Daar doen we het voor en ik hoorde dat ze ons volgend jaar graag terug willen in hun lunch concerten programma. We hebben ook uitstekend gespeeld ondanks het gemis van enige vorm van akoestiek en dat was best wel een uitdaging! Hugo heeft helaas het laatste concert gemist omdat hij op rij 1 het hele concert heeft geslapen!

En 's avonds kwam de kers op de Ukkie Taart met een "joint rehearsal" met het East Anglian Single Reed Choir! Hier kregen we de Britse gastvrijheid te zien, te horen en zelfs te proeven. De pauze was veel en veel te kort want iedereen wilde met je praten en je moest de coffee, tea and home made cakes ook nog nuttigen. Dirigent Anthony Bailey leidde duidelijk en adequaat de repetitie! Deze mensen wil ik wel beter leren kennen en daarom heb ik ze uitgenodigd om eens bij ons langs te komen voor een kopje koffie, thee en zelfgemaakte cake.

Het is altijd weer fijn om te zien hoe snel en flexibel we zijn in het openbaar vervoer en bij repetities en concerten. Dat maakt reizen met Capriccio altijd goed. Zoals de juf in de receptie van de Premier Inn opmerkte: "I can see your group is used traveling around". Wij zijn inderdaad een groep waarmee je de wereld over kunt reizen. Daarom dank voor jullie inzet!

Ook de eet/kook ploeg heeft uitstekend werk gedaan: van Italiaans en Grieks tot indiaas kwam voorbij. Het is mooi om te zien dat deze zaken logistiek bij jullie in uitstekende handen is. En de bonte avond was weer een groot succes met de BACH (Bonte Avond Capriccio Heren). De Capriccio Awards 2018 zijn verdeeld en we maken ons op voor de CA 2019 in .... Mijn dank aan iedereen is groot en we gaan op weg naar de volgende uitdaging!

Vandoren, Geschiedenis van

Eugene Van Doren was een klarinettist bij de Opera in Parijs tijdens de "Belle Epoque" aan het einde van de 19de eeuw. Het was de tijd waarin houtblazers hun eigen rieten maakten met meer of minder succes. Eugene Van Doren moet gouden handen gehad hebben, want zijn rieten klonken zo goed dat zijn collega's graag rieten van hem kochten.

Het handmatig maken van een riet is een lange en moeizame bezigheid. Om tijd te sparen ontwierp en bouwde Eugene Van Doren, een handige getalenteerde ingenieur, een speciale rietenmachine, op basis van het principe van de naaimachine. De rieten die hij maakte met zijn machine in de eetkamer in de rue André del Sartre waren onmiddellijk een groot succes en in 1905 (het jaar waarin zijn zoon werd geboren) stichtte hij een rietenwinkel in de Rue Lepic nummer 51. De zaak nam spoedig meer tijd in beslag dan het spelen op de klarinet.

Zijn zoon Robert studeerde ook klarinet en studeerde af aan het conservatorium in Parijs. Hij begon een carrière als solist en verliet Frankrijk in 1928 voor een tournee van een jaar naar de Verenigde Staten, waar hij vooral aandacht trok door zijn mooie toon. Hij was een van de eerste Franse klarinettisten die speelde als solist in Radio City in New York. Het was gedurende deze tour dat Amerikaanse musici de Vandoren rieten leerden kennen en sindsdien is de populariteit in de V.S. enorm gegroeid.

Toen de zaak bleef groeien besloot Robert Van Doren meer tijd te stoppen in het maken van rieten dan in het geven van concerten. Hij nam spoedig het management over en in 1935 kocht hij het pand Rue Lepic nummer 56, waar de zaak nog steeds gevestigd is.
In deze tijd besloot Robert Van Doren de verkoop te beginnen van een mondstuk dat hij had ontwikkeld, de beroemde 5RV die enorm populair was bij professionele musici.
(RV staat voor Robert Vandoren)

Robert's zoon Bernard Van Doren, gezegend met zijn grootvaders technisch talent kwam in 1967 in de zaak. Een nieuwe serie van mondstukken werd onder zijn leiding ontwikkeld, het basismodel was de B45 die spoedig net zo populair werd als de 5RV.
(B45 staat voor Bernard geboren in 1945)
Op basis van dezelfde principes die zijn grootvader gebruikte ontwikkelde hij zeer moderne machines, die op 1/100ste millimeter nauwkeurig werkten, waardoor met evenveel bamboe meer goede rieten konden worden gemaakt.

In 1990 werden de werkplaatsen verplaatst naar Bormes les Mimosas in het zuiden van Frankrijk, vlakbij de bamboeplantages. In Parijs bleven de kantoren, testmogelijkheden voor musici, oefenkamers en de Espace Partitions, een specialist in bladmuziek.